سامانه ملی نظام پزشکی و روانشناسي باليني ايران سامانه ملی نظام پزشکی و روانشناسي باليني ايران
Related Articles
در قانون مدنی ایران موت به سه نوع فرضی، حقیقی و حکمی تقسیم شده است. موت فرضی زمانی استفاده می شود که از غیبت فرد، مدتی می گذرد و خبری از او نمی رسد. که در این حالت فرض بر عدم حیات و زنده بودن او می شود. تفاوت موت فرضی با حقیقی در آن است که در فوت حقیقی، فرد واقعا فوت کرده است و شکی در حیات یا عدم حیات او وجود ندارد. مسئله مرگ فرضی زمانی اهمیت خود را نشان می دهد که بحث ارث ایجاد می شود. زیرا مادامی که فرد زنده است، هیچکس حق دخل و تصرف در اموال او را ندارد و بحث ارث و تقسیم اموال شخص زمانی مطرح می شود که او فوت کرده باشد.
برابر ماده ۱۰۱۹ قانون مدنی، قانونگذار برای رعایت حقوق ورثه، هنگامی که شخصی غایب باشد و از غیبت او مدت زیادی گذشته باشد، حکم به مرگ فرضی شخص می دهد. برخی از فقهای شیعه معتقدند گذشت چهار سال از غیبت فرد برای صدور حکم موت فرضی کفایت می کند. لازم به ذکر است که صدور حکم موت فرضی باید به درخواست ذی نفعان شخص یا ورثه او صورت بگیرد.